سلام

من علی پیر هستم
همیشه وابستگی عجیبی به نوشتم داشتم و البته هنوزم دارم.

فرقی نمیکنه ناراحت باشم یا خوشحال؛ مینویسم چون همیشه نوشتن بهم حس خوبی داده. نوعی حس سبکی و آرامش و همیشه باعث شده تا بیشتر فکر کنم.

قدیما یه وبلاگ داشتم و تا چند سال توش مینوشتم ولی یه روزی تعطیلش کردم چون از یه جایی به بعد احساس کردم به دنیام نزدیک نیست.

یه روز تابستونی بود و دلم بدجوری گرفته بود؛ اواخر ساعت کاریم توی دیجی کالا بود تصمیم گرفتم دی نوشت رو راه بندازم و بنویسم؛ بنویسم مثل همیشه تا آروم تر بشم.

اینجا از دنیای شخص م مینویسم؛ از احساس و تجربه های خوب و بدم. نه خبری از بیزینس هست و نه اتفاقات بیزینسی.

بعضی وقتها فکر میکنم توی دنیای دیجیتال امروز که همه چیز روی پلتفرم هایی مثل اینستاگرام و فیس بوک و توییتر در جریانه چرا باید مثل 10 سال پیش وبلاگ بنویسم؟! نمیدونم؛ شاید به خاطر حس نوستالژی و شیرین وبلاگ نویسی باشه که از دوران نوجوانی باهام هست.

راستی دی نوشت دوتا معنی داره. اول از همه به معنی ( Day ) روز نوشت های من هست و غیر از اون؛ ماه تولدم هم هست 🙂

از خوردن یه فنجون قهوه توی یه کافه توی مرکز شهر بگیر تا تجربه های شیرین و تلخ روزمره هام؛ همه شون اینجا جمع شدن.

#دمتون_گرم