بی معرفت های آدم نما یا آدم های بی معرفت

از قدیم که یادم میاد کلا آدم خونگرمی بودم. با همه سریع ارتباط برقرار میکردم و میکنم. زود دوست میشم با آدما.

سعی میکنم از خودم بدونم شون. از کمک کردن های بدون توقع گرفته تا خوشحالی و ناراحتی با شادی و غم شون.

نمیخوام بگم همشون ولی درصد زیادی تا زمانی باهات خوبن که باهات کار دارن یا به هر طریقی بهت نیاز دارن یا براشون نفع داری!

دل آدم میگیره به خدا…

دیدن عوض شدن رنگ آدما طی گذر زمان اذیت کنندست. اینکه وقتی دیگه بهت نیاز ندارن چجوری پشتت رو خالی میکنن ( البته که باید همیشه پشتت به خدا گرم باشه ) ؛ چجوری زیر پات رو خالی میکنن.!

اونوقته که خیلی وقتا تصمیم میگیری تو هم اونجوری بشی. بی وفا ؛ بی معرفت ؛ دورو یا شایدم سنگ دل.!

ولی به قول یه عزیزی وقتی این چیزا رو بهش گفتم فقط یه جمله بهم گفت.. گفت به اندازه معرفت خودت با آدما طی کن.

به اندازه معرفت خودت با آدما طی کردن خیلی سخته. باید بی معرفتی و بی وفایی ببینی و با خوبی و محبت جواب بدی. باید اگر دلت و زدن شکستن یا حتی تحقیرت کردن بازم تحمل کنی و با خوبی و محبت جواب بدی.

حقیقتا کار هر کسی نیست.

آدم یه جایی باید بشینه با خودش فکر کنه که میخواد مثل اون درصد بی معرفت و بی وفا باشه یا به اندازه معرفتش با بقیه برخورد کنه.

خلاصه که بعضی وقتا حتی اگه مرد هم باشی گوشه چشمات تر میشه از بی وفایی و بی معرفتی ولی خب عیب نداره. من تصمیم گرفتم به اندازه معرفت خودم با بقیه برخورد کنم چون عجیب معتقدم هر کاری کنی به سمتت بر میگرده. چه خوب چه بد.